کابوس

اولین دیدار یک تیم در لیگی ۳۴ هفته ای، معیار خوبی برای بررسی کیفیت واقعی اش در آن فصل نیست. خصوصا در مورد استقلالِ امسال که کادر فنی اش تغییر کرده و امیر قلعه نویی و دستیارانش فعلا نیاز به فرصت دارند تا به ترکیب ثابت و شیوه بازی مورد نظرشان دست یابند.

از سوی دیگر اگر چه به نظر می رسید استقلال روی کاغذ، بازی نسبتا ساده ای را پیشرو دارد (برابر یک تیم تازه وارد به لیگ برتر آن هم در ورزشگاه آزادی) اما کارنامه میثاقیان، سرمربی آلومینیوم نشان می داد که او همواره در برابر تیم های بزرگ، تدابیر دفاعی ویژه ای دارد که می تواند برای رقیب مشکل آفرین باشد.

تیم نه چندان هماهنگ استقلال روز گذشته در برابر آلومینیومی قرار گرفت که هدفش، گرفتن سرعت بازی و کسب یک امتیاز ارزشمند بود. آلومینیوم در نیمه اول موفق شد راه های نفوذ استقلال را ببندد. در نتیجه با گذشت حدود یک ربع، بازی برای استقلال گره خورد.

استقلال در نیمه اول نه با استفاده از سانتر و نه از طریق پاسکاری، به جایی نرسید و بازی تخریبی، حریف را به نتیجه دلخواهش رساند. در این نیمه، تنها حرکت موثر استقلال و موقعیت خطرناکش، روی شوت محکم میداوودی به دست آمد که با بدشانسی اش، راه به جایی نبرد.

اما در نیمه دوم با ورود جان واریو، استقلال بازی بهتری ارائه داد و توانست چند بار به موقعیت های نسبی دست یابد. ولی آلومینیوم باز هم در ارائه بازی دفاعی، موفقیت نسبی را داشت. در نهایت فرصت طلبی و دقت جان واریو بود که گره بازی را برای استقلال باز کرد و با شوت دقیق و محکمش، گلر آماده حریف را مغلوب کرد.

چنانچه گفته شد هفته های اول را نمی توان نشانگر کیفیت تیم ها دانست و اگر تیم ها بتوانند امتیازات لازم را در این بازی ها، کسب کنند به هدفشان رسیده اند. قطعا این سه امتیاز هم می تواند در پایان فصل بسیار به کمک استقلال بیاید.

با این حال باید توجه داشت که استقلال در ادامه فصل با تیم هایی مشابه آلومینیوم زیاد برخورد خواهد کرد. رقبایی که به یک امتیاز بازی راضی هستند و سعی در تخریب بازی حریف دارند. خصوصا اینکه تیم های کوچک تر لیگ هم اغلب مربیان سرشناسی دارند که تدابیر ویژه ای برای رسیدن به هدف خود خواهند داشت.

در چنین مسابقاتی، خلاقیت های ستاره ها بسیار به چشم خواهد آمد. در اولین دیدار، میداوودی و جان واریو جرقه هایی از خلاقیت فوق را نشان دادند. جرقه هایی که می توان امیدوار بود با رسیدن به هفته های ۴-۵ به بعد، افزایش یابد.

استقلال امسال ستاره هایی مثل جان واریو، جباری، حیدری و میداوودی (و شاید مجیدی) را در اختیار دارد که اگر به شرایط ایده آلشان برسند، می توانند مشکل استقلال را از این جهت حل کنند و گره ها را باز کنند.

فراموش نکنیم که استقلال در فصل گذشته، بسیاری از امتیازاتش را مقابل تیم های انتهای جدولی و خصوصا در تهران از دست داد: رقبایی با تدابیر ویژه دفاعی. اگر استقلال امسال قدر این امتیازات را بداند، احتمالا در انتهای فصل برای رسیدن به قهرمانی، کارش راحت تر خواهد شد.

ضمن اینکه چنین تیم هایی اگر زود گل اول را دریافت کنند، شکره شان از هم می پاشد و فرصت خوبی برای پیروزی های پر گل و بازی های تماشایی فراهم خواهد بود.

باید منتظر بمانیم تا ببینیم امیر قلعه نویی چه تدابیری را برای استفاده از ستاره هایش در ذهن دارد و آیا امسال هم بازی های هجومی و تماشاگرپسندی را علاوه بر کسب نتیجه، از استقلال خواهیم دید؟